WOJENNA ODYSEJA ANTKA SREBRNEGO

czwartek, 27 lutego 2014

HENRYK i BONIFACY by Ronek... AGATA

Henryk i Bonifacy w wykonaniu mojej żony... takiego kolorowania nie nauczę się nigdy. 


Myślę, że Christa byłby również zadowolony :)

środa, 26 lutego 2014

FRISTAJL

Znów walnąłem spory tekst... trudno, tym razem nie będę go dzielił. Jedni się ucieszą, że mają co czytać, innych ilość literek odrzuci na kilometr. Dla tych drugich mam dobrą wiadomość - krótkich, zwięzłych postów będzie na blogu jeszcze od groma!

Odnalezienie własnego stylu jest dla rysownika komiksów momentem kluczowym. Otwiera nowe graficzne możliwości, ułatwia podnoszenie poziomu i pozwala czerpać dużo więcej radości z tworzenia kolejnych kadrów. Wcześniej podpatrujesz, próbujesz, przechodzisz karkołomne próby rysowania "tak jak inni", a jednak po swojemu. Kiedy w końcu odnajdziesz swój styl, po prostu o tym wiesz, bo komiksy rysuje się sprawniej i przyjemniej. A efekty tego rysowania są lepsze, po prostu to czujesz. Własny styl może oczywiście być pułapką, zamknięciem w jakichś graficznych ramach. Ale częściej jest polem, na którym można się rozwijać, dodawać nowe elementy, kolejne sztuczki, ćwiczyć łapę i nabierać doświadczenia, robiąc coraz lepsze komiksy.
Tak przynajmniej było i jest w moim przypadku. Co ciekawe, lata pracy zaowocowały u mnie różnymi drogami (rozgałęzieniami?) rysunkowej stylistyki. Z pewnością wszystkie mają wspólne elementy (które nota bene szybciej może dostrzec czytelnik niż ja sam), ale wyraźnie można rozróżnić w moich komiksowych produkcjach (tytułowe) trzy style. Ja przynajmniej mam w głowie taki podział i świadomość wyboru, siadając nad kartką papieru.
Pierwszy przełom, moment, w którym odnalazłem własną kreskę nastąpił przy realizacji Prologu Krainy Herzoga, który rysowałem na konkurs Świata Komiksu. To wtedy coś zazębiło, poczułem, że tak właśnie chcę rysować, w taki sposób układać kreski - zapewne dlatego, że w mojej ocenie wyglądało to stosunkowo dobrze i przede wszystkim sprawiało frajdę. Dlatego wówczas zacząłem od nowa przerysowywać stworzone wcześniej plansze tej serii. I tę kreskę stosowałem przez lata, robiąc kolejne komiksowe rzeczy (np. antologie Egmontu czy Ziarnko prawdy do scenariusza Jerzego Szyłaka), zdobywając doświadczenie, kształtując i rozwijając ten styl. Najświeższe jego odsłony to druga połowa Lenny'ego (niebawem trafi do Waszych rąk albumik) i przede wszystkim World of Aghart, gdzie starałem się wycisnąć z siebie ciut więcej niż wcześniej.



Druga używana przeze mnie stylistyka to kreska do komiksów dla dzieciaków. Mocno wypracowana przez lata setkami ilustracji i równie dużą ilością komiksowych plansz. Każdy, kto miał okazję zajrzeć do albumu ADA HC, zobaczył zdecydowaną zmianę i jakościowy skok między pierwszymi, a ostatnimi odcinkami serii. To kreska bardziej swobodna, lżejsza i przydatna na rynku zleceń.


Trzecia stylistyka, która siadła mi w łapie stosunkowo niedawno, to kreska, którą zrobiłem JESTEM BOGIEM. Zdecydowanie brakowało mi możliwości szybkiego rysowania MOJĄ kreską. Świadomość, że każda plansza nad którą siądę wymaga ode mnie dokładności, liczonej wieloma godzinami spędzonymi przy biurku, nie pozwalała na zrobienie rzeczy, które chciałem opowiedzieć "tu i teraz". Polem doświadczalnym dla tego typu kreski bez wątpienia był Henryk i Bonifacy. Przeglądając album z tymi bohaterami z pewnością dostrzeżecie tam jednak ciągłe poszukiwanie właściwego sposobu rysowania, nie zakończone jednoznacznym wyborem/wpasowaniem. Kilka następnych lat, spędzonych nad różnymi zleceniami "na wczoraj" (w tym również rysowaniem komiksów dla dzieci), dało mi możliwość machania szybką kreską. W końcu przyszedł czas bloga, na którego również nie mogłem poświęcić zbyt dużo czasu, więc działałem luźnejszym rysunkiem (np. Wolverine vs Gołębie), i powróciłem do JESTEM BOGIEM. Powstał nowy epizod do Ziniola i coś zaskoczyło. Do tego stopnia, że mogłem "na bieżąco" rysować to, co miałem w głowie - tak powstał tom pierwszy i powstaje drugi. A ja mam swój trzeci styl, który przynosi frajdę, tym większą, że mogę nim realizować projekty, które kiedyś z braku czasu lądowałyby w szufladzie.

Mam nadzieję, że uda mi się jeszcze kiedyś wypracować czwarty (taki mój) sposób rysowania - bardziej realistyczny, naznaczony "plecami konia". Sprawa nie jest prosta i wymaga również ogromnej ilości pracy, nabrania doświadczenia i wykształcenia odpowiedniej kreski. Teoretycznie mam wszystko w głowie: 5 lat plastycznych studiów za sobą, rysowanie z natury, naukę anatomii... i wszystko to potrafię. Co innego jednak zrobić realistyczny portret modela na formacie A1, mając go przed sobą i siedząc nad tym cały dzień. Co innego narysować go w uproszczeniu (bez złych konotacji) w kadrze o wymiarach 10 x 10 cm. Nie mam takiego własnego stylu... czy znajdę czas, aby go wypracować? Chciałbym... kiedyś... może...
Bo jednocześnie znakomicie zdaję sobie sprawę, że mam nad czym (i chcę) pracować w uprawianym przeze mnie fristajlu :)

poniedziałek, 24 lutego 2014

JESTEM BOGIEM - zapowiedź 5

Powoli przymierzam się do wydania pierwszego tomu JESTEM BOGIEM, a tymczasem powstały nowe scenariusze: kolejny short (tym razem 7 stron) i... druga część opowieści! Scenariusz w postaci rozrysowanych kadrów już gotowy (jako tako możecie go zobaczyć na załączonym obrazku). Tym razem nieco cieniej - 36 stron bezpośredniej kontynuacji "jedynki". I w takiej postaci planuję również kolejne części (właśnie dziś przyszła mi do głowy pewna nowa droga, którą mogę poprowadzić głównego bohatera).

sobota, 22 lutego 2014

LUCKY LUKE po mojemu

Spory czas temu rozpocząłem cykl COŚ STARSZEGO i zapowiadałem podrzucać na bloga moje starsze prace. Temat zazwyczaj umyka mi dość skutecznie, choć ciekawego (z różnych względów) materiału jest sporo. Poniżej moja wersja Lucky Luke'a, jeszcze z wieku XX-tego.
 

środa, 19 lutego 2014

SPIDER-MAN - gra planszowa, cz. 3

Cała gra wykonana była oczywiście ręcznie, wszystkie wizerunki postaci rysowane przeze mnie na podstawie kadrów z polskiego The Amazing Spider-Man, opisy robione były długopisem na kartkach z zeszytu. Do dziś czuję moc, patrząc na ten zestaw! :)
Jakieś dwa lata temu miałem pomysł zrobienia nowej wersji Spider-Mana. Dziś możliwości poligraficzne pozwalają na stworzenie dużo bardziej profesjonalnej wersji gry, może nawet czegoś w postaci propozycji wydawniczej. Wszystko rozbiło się jednak o brak czasu. Nie mam też za bardzo pojęcia, jak poruszać się w świecie wydawców planszówek. W tym wypadku pewnie należałoby uderzyć również do Marvela, a to już spore schody i kolejna bariera w postaci znajomości języka. Z drugiej strony takie sprawy zostają pewnie po stronie potencjalnego wydawcy... może nadal warto?...



Kilka lat temu udało nam się jakimś cudem (chyba przy okazji 80 urodzin mojej babci) zasiąść starą ekipą w mieszkaniu moich rodziców, w tym samym pokoju, na tej samej wykładzinie co przed laty i znów zagrać w Spider-Mana (i pewnie był to ostatni raz, bo dziś porozjeżdżaliśmy się po całym kontynencie, mamy własne rodziny i tysiąc ważniejszych spraw na głowie). I przyjemność z grania była porównywalna, a może i większa, bo opisy, które tworzyłem dwie dekady wcześniej okazały się niekiedy mocno "rozweselające"...

Rzucasz cztery razy kostką. Jeśli suma oczek wynosi np. 5 lub 7 lub 9 lub 11 lub 13 lub 15 lub 17 lub 19 lub jakąkolwiek inną nieparzytą liczbę...

... takie kwiatki.

Fajnie grało się w Spider-Mana.

niedziela, 16 lutego 2014

DOM ŻAŁOBY - nowy początek!

Zakończyliśmy Lenny'ego. Prawie, bo do zrobienia została jeszcze okładka. W każdym razie wszystkie plansze (62 strony) są narysowane. Sprawozdania z prac można śledzić na Ziniolu.

Przykładowa plansza Lenny'ego.

Przygotowując się do składu albumu i szukając starszych materiałów, natknąłem się na całkiem inny początek Domu Żałoby! Rysunek oraz dwie pierwsze plansze wykonane są na formacie A4 (później przerzuciłem się na A3, co pozwalało na większą ilość kadrów na każdej stronie). Widnieje na nich całkiem inna facjata głównego bohatera (Pan X). Dlaczego ją zmieniliśmy nie pamiętam - najwidoczniej uznałem (albo Lucek, albo "gremialnie"), że łysy koleś nie pasuje do charakteru tego gościa.

Dom Żałoby, cz. 1, str. 1 - pierwotna wersja

Dom Żałoby, cz. 1, str. 2 - pierwotna wersja

Dom Żałoby, projekt postaci - Pan X - pierwotna wersja

Oprócz tego dwie strony z drugiej części, wykonane moją łapą (w pierwszym zeszycie jest to jedna plansza drugiej części - strona 6, rysowana już przez Macieja Pałkę).


Wszystkie znaleziska - jako atrakcyjne kąski - wrzucam na Allegro i na razie to koniec okazji do zdobycia moich oryginałów na aukcjach -> KLIK!


sobota, 15 lutego 2014

SPIDER-MAN - gra planszowa, cz. 2

Spider-Man był pierwszą planszówką, do której postanowiłem się mocno przyłożyć i fajny pomysł (wtedy wszystkie moje pomysły były przecież bardzo fajne :)) "profesjonalnie" zrealizować. Pierwotnie powstała plansza A4 na technicznym bloku, ale moje ambicje nie zostały zaspokojone i postanowiłem wykorzystać dużą (format 4 x A4), grubą, katonową i składaną planszę z innej gry. Tym samym, z użyciem mazaków, plasteliny oraz innych pomocniczych elementów powstała (na odwrocie) plansza która przetrwała do dziś w dość dobrym stanie. Punkt wyjściowy rozgrywki był prosty: w Nowym Jorku pojawia się kilku Spider-Manów i każdy z nich (czyli graczy) próbuje udowodnić, że to właśnie od jest tym prawdziwym. Wygrać (czyli zostać prawdziwym Człowiekiem Pająkiem) można było na dwa sposoby: docierając jako pierwszy do celu wyznaczonego na planszy lub pozostać jedynym graczem przy życiu. W pierwszej wersji gry występowało 20 innych postaci (superbohaterów i superłotrów), które poznałem na łamach miesięcznika, wydawanego przez TM-Semic. I to właśnie polska edycja serii była dla mnie źródłem wiedzy o nowych anty/bohaterach. Systematycznie przez kilka lat, równolegle do wystepów w komiksach, pojawiali się oni również w mojej grze. Ostatecznie powstało 115 kart postaci! Osobne grono stanowiła grupa mutantów, która dzięki komiksowej serii zasłużyła u mnie na wyróżnienie i odgrywała ważną, bardzo pozytywną rolę - każdy chciał spotkac X-Menów, bo zdecydowanie zwiększało to szanse na wygraną.


W pewnym momencie zacząłem rozwijać grę w niebepiecznym kierunku, chyba podąrzając ścieżką Marvela, który wprowadzał ciągle nowe postacie, klony, odpryski i tysiąc powiązanych wątków. Tak między innymi powstała dodatkowa plansza Torment, którą jednak po jakimś czasie gremialnie uznaliśmy za niepotrzebną i wycofaliśmy z rozgrywek (tym bardziej, że nigdzie nie zapisałem zasad rządzących tym "odpryskiem" i po pewnym czasie sam już nie bardzo wiedziałem, jak w to grać...).

Do dziś uważam, że dużym atutem gry była jej nieprzewidywaloność. Udało mi się wówczas stworzyć rozgrywkę, w której każda z postaci (jeśli nie straciła wszystkich punktów życia) miała szansę wygrać grę w każdym jej momencie. Oczywiście poszczególne wydarzenia i los sprawiały, że jedni mieli na to coraz większe szanse, inni mniejsze, ale do końca wszystko zostawało otwarte...

... ciąg dalszy nastąpi.

czwartek, 13 lutego 2014

ORBITAL 3 & 4

Pierwszy tom serii, wydanej u nas dość niespodziewanie przez Taurus, zrobił na mnie bardzo duże wrażenie. Zaowocowało to wrzuceniem albumu do mojej dziesiątki najlepszych komiksów 2012 roku oraz wyczekiwaniem na kontynuację. Dwójka okazała się sporym rozczarowaniem, o czym również napisałem kilka słów na blogu. Pewnie dlatego zdecydowanie zdrowiej podszedłem do lektury nastepnych albumów (tworzących jedną historię), które przeczytałem jednym ciągiem. Mógłbym rzec również: jednym tchem. I stwierdzam pewnie, że zadyszka po drugiej części, autorom już minęła. Nieodparcie mam wrażenie, że wówczas termin mocno musiał naciskać na rysownika.

 
Tym razem nie zdarzają się już "puste" tła, pospieszne cieniowanie i uproszczone kadry. Powróciło bogactwo szczegółów, które nad wyraz prezentuje się w scenografiach Kuala Lumpur przyszłości. Serge Pelle w znakomity sposób połączył klimat tradycyjnej kultury Malezji i fantastycznych (również technologicznie) elementów, pełniąc rolę nie tylko rysownika, ale również swego rodzaju projektanta. Pierwszoplanowi bohaterowie nabrali charakteru, pozostali często dają przykład bogatej wyobraźni, zarówno grafika jak i scenarzysty. Sylvain Runberg również wrócił do formy z początku opowieści i stworzył ciekawą, wciągającą fabułę.
Orbital jako cykl czterech albumów to dla mnie jedna z najlepszych komiksowych historii science fiction, opublikowanych w kraju nad Wisłą. Równie dobrze z fantastyką było mi chyba ostatnio za czasów Wiecznej wojny i Pelissy (wiem, że to już fantasy, ale kreska i umiejętność kreowania atrakcyjnych światów w Orbitalu, przypominają mi cykl W poszukiwaniu Ptaka Czasu).

poniedziałek, 10 lutego 2014

SPIDER-MAN - gra planszowa, cz. 1

W Spider-mana grałem dziesiątki, a może nawet setki razy. W podstawówce i liceum to była najczęściej rozgrywana planszówka na posiedzeniach z moją siostrą i kuzynami. Śmiało mogę stwierdzić, że była to nasza ulubiona gra (na dalszych miejscach znalazłyby się pewnie Step by Step, Puchar Europy, Magia i Miecz oraz tradycyjny Eurobiznes). Dlatego dziś, z perspektywy czasu patrzę na nią jako na nie wykorzystaną szansę - bo planszówkę Spider-Man wymyśliłem i zrobiłem sam.


Było to w piątej klasie podstawówki, czyli w 1991 roku (23 lata temu!!!). Rok wcześniej rozpocząłem swoją przygodę z wymyślaniem gier. Sprowadzało się to do tworzenia papierowych wersji tytułów znanych z popularnych wówczas automatów video, ustawianych często w turystycznych miejscowościach, czy kilka lat później w salonach gier. Granie na automatach skutecznie opróżniało kieszenie i trwało zdecydowanie zbyt krótko. Umysł 10-latka postanowił temu zaradzić i stworzyć adaptacje na miarę swoich środków i technicznych możliwości. W ten sposób na kartkach papieru pojawiły się postacie przypakowanych gości, którzy przemierzali podejrzane uliczki i zaułki, tłukąc się z innymi pakerami. Na monitorze wszystko działo się w postaci animacji, u mnie na kartonach. Narysowana i wycięta postać z pomocą gracza przemierzała kolejne kartki papieru, na których widnieli coraz groźniejsi i więksi przeciwnicy. Uderzenia generowane przez ruchy joysticków, zastąpiłem rzutami kostką (lub kostkami). Pasek życia zamieniłem na zwykłą kartkę papieru z długopisem, na której startowało się np. z 20 punktami życia. Zasady były proste: pokonałeś postać, dostawałeś bonus i dopisywałeś sobie kilka punktów. Ale w trakcie walki, można było nieźle oberwać: Aby pokonać przeciwnika musisz 5 razy wyrzucić sześć oczek. Jeśli wyrzucisz piątkę, otrzymujesz supersiłę i możesz doliczyć jedno oczko przy następnym rzucie. Jeśli wyrzucisz trójkę lub czwórkę, Twoje ciosy zostały zablokowane, próbuj dalej. Wyrzuciłeś dwójkę - otrzymałeś silny cios pięścią w brzuch, tracisz jeden punkt życia. Wyrzuciłeś jedynkę - zostałeś niemal znokautowany kopnięciem w głowę, tracisz dwa punkty. Podobne opisy walki widniały pod każdą kolejną postacią. Chodziło o to, aby tak jak w grze video, pokonać jak najwięcej wrogów i dojść jak najdalej. Taka rywalizacja miała miejsce między moimi kumplami na koloniach. I jeśli dobrze kojarzę, inkasowałem nawet jakieś grosze (jak to za możliwość gry na automacie przystało) za dopuszczenie do rozgrywki. Po powrocie z kolonii miałem już bakcyla na tym punkcie i powstawały również moje własne wersje gier planszowych, których okładki widziałem na reklamach, a które albo nie były dostępne w moim mieście, albo po prostu nie było mnie na nie stać. Takim sposobem wymyśliłem między innymi Bruce'a Lee oraz Obcych.
Niestety, gry wylądowały później w śmieciach i chyba najwcześniejszą uchowaną do dnia dzisiejszego jest właśnie Spider-Man. Oczywiście na chwilę obecną pod wieloma względami jest to produkcja wtórna, niezbyt świeża i mało odkrywcza. Ale w momencie, gdy powstawała, wiele pomysłów rozwijało się w mojej głowie na bazie potrzeb gracza - wiele z patentów, które twórczo zastosowałem w grze, później spotykałem w innych planszówkach, kupionych w sklepie (choćby ilość punktów życia postaci, przeniesiona ze wspomnianych bijatyk)...


... ciąg dalszy nastąpi

sobota, 8 lutego 2014

Literki w ruch!

Ktoś kiedyś (odsyłam do 11 numeru Zinia, jeszcze wówczas Zinia, gdzie poczyniłem felieton na ten temat) przysłał mi kartkę pocztową (bo maili wtedy nie było), bardzo życzliwą kartkę pocztową, w której proponował, bym zamiast rysować, zajął się redagowaniem zina i pisaniem, argumentując, że lepiej mi to wychodzi. W zasadzie też nie do końca, bo korespondencja zakończona była stwierdzeniem: "Chociaż nie, za słaby na to jesteś". Mimo wszystko nadal rysuję :) A od czasu do czasu również coś napiszę - i dziś właśnie mam dzień pisania. Dawno tak nie było, bo ostatnie miesiące, spędziłem nad kartkami papieru i przed monitorem głównie jako rysownik. Teksty powstawały z doskoku. Dziś parę rzeczy podomykałem, a kwestie sprzętowe sprawiają, że mam dzień pracy przewidziany na klepanie w klawiaturę.
Nieco odchodząc od tematu... jak tu się dziwić totalnemu hejterstwu w sieci - kiedy tak łatwo można kogoś zbluzgać i sponiewierać - skoro chciało się "komuś kiedyś" kupować kartkę, płacić za znaczek, pisać to wszystko ręcznie i zaiwaniać na pocztę, żeby do mnie wysłać. Nie raz, kilka razy - otrzymywałem podobne liściki dość systematycznie (mam je gdzieś na pamiątkę zostawione), podpisywane jakoby przez różnych adresatów. Do dziś zastanawia mnie (zupełnie na chłodno), jak się komuś chciało. Jeśli robił to jako zlewę, żart, psikus... no to jestem w stanie jakoś to jeszcze ogarnąć, bo też robiłem głupie rzeczy za młodu, niezbyt empatycznie odbierając rzeczywistość (znam ludzi, na których podobne zabawy - np. anonimowy telefon "Zginiesz ch...u dziś, tej nocy" - odcisnęły swoje piętno, autentycznie). Jeśli jednak było to na poważnie i wynikało z jakielkolwiek zawiści czy niechęci, to jest to ponad siły mojego umysłu.

 

W każdym razie dzisiaj piszę. Postaram się odświeżyć bloga, posłać kilka zdań w stronę kibicujących na (internetowym już) Ziniolu, ale przede wszystkim wrócić do World of Aghart. Pierwszy zeszyt nadal się koloruje (zamieszczam jeden z przedwczorajszych kadrów), ale mam nieco pomysłów, rozpisanych scen i dialogów do zebrania w konkretny scenariusz kolejnego zeszytu. Do roboty zatem!

czwartek, 6 lutego 2014

ORYGINALNE PLANSZE na Allegro

Wrzuciłem na Allegro kilka moich oryginalnych prac - w licytacjach od złotówki lub od ręki w znośnych cenach. Są wśród nich rzeczy, które mają dodatkowy smaczek - m.in. pierwotny szkic okładki KGB 26, dwie kolorowe plansze, które ostatecznie nie weszły do antologii CZŁOWIEK W PROBÓWCE oraz oryginały z drugiego (!) tomu KRAINY HERZOGA.


Zainteresowanych odsyłam TUTAJ.

środa, 5 lutego 2014

JESTEM BOGIEM - zapowiedź 4

Tom pierwszy już narysowany, ale spokojnie czeka na dobry pomysł na okładkę, którą będę miał chęć i wewnętrzne ciśnienie robić. Druga część w trakcie pisania, przelewa się z głowy na papier. Tymczasem powstał short spoza głównego nurtu opowieści (choć jednak powiązany) i ukaże się w KGB nr 28.