Odnalezienie własnego stylu jest dla rysownika komiksów momentem kluczowym. Otwiera nowe graficzne możliwości, ułatwia podnoszenie poziomu i pozwala czerpać dużo więcej radości z tworzenia kolejnych kadrów. Wcześniej podpatrujesz, próbujesz, przechodzisz karkołomne próby rysowania "tak jak inni", a jednak po swojemu. Kiedy w końcu odnajdziesz swój styl, po prostu o tym wiesz, bo komiksy rysuje się sprawniej i przyjemniej. A efekty tego rysowania są lepsze, po prostu to czujesz. Własny styl może oczywiście być pułapką, zamknięciem w jakichś graficznych ramach. Ale częściej jest polem, na którym można się rozwijać, dodawać nowe elementy, kolejne sztuczki, ćwiczyć łapę i nabierać doświadczenia, robiąc coraz lepsze komiksy.
Tak przynajmniej było i jest w moim przypadku. Co ciekawe, lata pracy zaowocowały u mnie różnymi drogami (rozgałęzieniami?) rysunkowej stylistyki. Z pewnością wszystkie mają wspólne elementy (które nota bene szybciej może dostrzec czytelnik niż ja sam), ale wyraźnie można rozróżnić w moich komiksowych produkcjach (tytułowe) trzy style. Ja przynajmniej mam w głowie taki podział i świadomość wyboru, siadając nad kartką papieru.
Pierwszy przełom, moment, w którym odnalazłem własną kreskę nastąpił przy realizacji Prologu Krainy Herzoga, który rysowałem na konkurs Świata Komiksu. To wtedy coś zazębiło, poczułem, że tak właśnie chcę rysować, w taki sposób układać kreski - zapewne dlatego, że w mojej ocenie wyglądało to stosunkowo dobrze i przede wszystkim sprawiało frajdę. Dlatego wówczas zacząłem od nowa przerysowywać stworzone wcześniej plansze tej serii. I tę kreskę stosowałem przez lata, robiąc kolejne komiksowe rzeczy (np. antologie Egmontu czy Ziarnko prawdy do scenariusza Jerzego Szyłaka), zdobywając doświadczenie, kształtując i rozwijając ten styl. Najświeższe jego odsłony to druga połowa Lenny'ego (niebawem trafi do Waszych rąk albumik) i przede wszystkim World of Aghart, gdzie starałem się wycisnąć z siebie ciut więcej niż wcześniej.
Druga używana przeze mnie stylistyka to kreska do komiksów dla dzieciaków. Mocno wypracowana przez lata setkami ilustracji i równie dużą ilością komiksowych plansz. Każdy, kto miał okazję zajrzeć do albumu ADA HC, zobaczył zdecydowaną zmianę i jakościowy skok między pierwszymi, a ostatnimi odcinkami serii. To kreska bardziej swobodna, lżejsza i przydatna na rynku zleceń.
Bo jednocześnie znakomicie zdaję sobie sprawę, że mam nad czym (i chcę) pracować w uprawianym przeze mnie fristajlu :)
Bardzo fajny tekst. Faktycznie te stylówki są dostrzegalne gołym okiem.
OdpowiedzUsuńŻyczę wypracowania kiedyś tej czwartej opcji.
Ja natomiast myślę, że cały czas szukam, choć to co "złapałem" przy okazji robienia Miśk Zbycha, wydaje mi się być początkiem czegoś, przy czym zawieszę się na dłużej :)
Thx. Ja od pewnego czasu mam takie motto, które tyczy się właściwe każdego rodzaju działalności, genialne w swej prostocie: JAK SIĘ COŚ ROBI, TO SIĘ COŚ ZROBI!
UsuńNo i zdaje mi się, że w odnajdywaniu własnego stylu też się ono sprawdza :)
Hej! Lubię Twoje rysunki, ale wydaje mi się, że Piotrowi Kowalskiemu nie chodziło o dosadny, czysty realizm, ale żeby rysować płynnie, bez oczywistych błędów anatomicznych na każdej stronie, w stylistyce dowolnej. A jak się tak patrzy na nasze polskie komiksy i polskie kino, to cały czas króluje pochwała brzydoty :P
OdpowiedzUsuńWydaje mi się, że wypowiedź Piotra Kowalskiego zinterpretowaliśmy podobnie :)
UsuńSorry, wydawało mi się, że to miało taki sarkastyczny wydźwięk.
Usuń